32.kilometredeyim, inatla adımlarımı atmaya çalışıyorum ama olmuyor. Biraz yürü biraz koş belki toparlarsın diyorum ve 1-2 km daha ilerliyorum ama sonrası gelmiyor. Olmuyor, deniyorum deniyorum, belki şimdi olur diyorum kendimi zorluyorum ama adım atamıyorum. Duvara toslamış gibiyim, bacaklarım kaskatı kesilmiş, ne yapacağımı bilmiyorum, yeni bir dibe vuruşu yaşıyorum, farkındayım, çaresizim, sadece kaçış için yol arıyorum…

Türkiye Cumhuriyeti’nin 100. yılında ilk maraton koşumu(42km) Aydan ile yapma düşüncesi beni çok heyecanlandırmıştı. Hemen ‘varım’ demiştim çünkü benim için özel bir koşu olacaktı. Yarışa 10 hafta kala maraton hazırlıklarına başlamıştım. Evet çok kısa bir süre ama kondisyon olarak iyiydim. Haftada 40-50kmlik koşuları rahat çıkarıyordum. 10 haftayı da verimli geçirirsem hazır hale gelirim demiştim ama öyle olmadı. 2 haftası hastalıkla geçti. 8 hafta çok yetersiz bir süreydi. Ama olsun inatçıydım ve bu yarışa katılacaktım. Gerekirse son 10kmyi yürüyerek bitiririm diyordum. Ve haftalar hızlı geçti, yarış günü geldi kapıya dayandı. Yarış gününden 1 gün önce Londra’dan İstanbul’a uçmuştum ve gece 3 saat uyuyabilmiştim. 3 saat uyumamın sebebi Londra ile İstanbul arası 3 saatlik zaman farkının olması ve bir tık geç uyumamdı. Uyku tutmadı ne yapayım. Aydan reis ise 2 hafta önce başka bir maraton koşmuştu. Bu kadar kısa sürede ikinci maraton koşusu için kararsızdı ama yaparız biz ya dedik ve daldık. O zaten çakı gibiydi, patates olan bendim.

Koşucular yerini aldı ve sure üflendi. 5 pace ile yani saatte 12km hızla pat pat pat ilerliyorduk. İlk 10km gülüyoruz, eğleniyoruz, bize el sallayanlara el sallıyoruz falan, aşırı güzel geçiyor. Böyle su gibi aktı gitti. Sonrasında aynı tempo devam ama 29.kmye gelince yavaşladığımı fark ettim ve Aydan reise kaç kurtar kendini dedim. Yavaşlatmayayım seni, güzel gidiyorsun ben biraz yavaş geleceğim dedim. Her 6kmde bir jellerini almayı unutma diye tembihleyerek turboyu açtı ve bastı gitti. Kaldım yalnız başıma ibrahimle mücadele etmeye. 3km daha devam ettim ve 32. kmye geldiğimde zihin olarak aşağı gidiş, kramplar, sıcak hava, yorgunluk, çaresizlik ve dibe vuruş, hepsi birden üstüme gelmeye başladı. Hayatımızın her zorlu döneminde de böyle olmaz mı? Her şey bir anda üstünüze gelir. Bir anda duvara toslarsın veya sudan çıkmış balık gibi olursun. Ne yapacağını bilemezsin.

Beni yıllarca taşımış, her yere koşturmuş, bir gün olsun bana mısın dememiş bacaklar kaskatı kesilmişti. Gitmeme izin vermiyordu. Yeter artık be adam diyordu. Beyin yaparsın derken vucüt karşı çıkıyordu. Gözlerim beynimi kandırmak için taksi arıyordu. Dibe vurmuştum bir kere, farkındaydım, yürüyerek bitiririm diyordum ama olmuyordu. Ayaklarım yerden kalkmıyordu. Taksiye binip kaçmak da bana göre değildi ama kenardan gelen güzel bir davetti. Kendimle mücadeleyle geçen 3km sonrası ilk su istasyonunda durdum. Bazen çaresiz kaldığında, ne yapman gerektiğini bilmediğinde sadece durman gerekiyordur. Öyle yaptım. Baştan aşağı kendimi yıkadım, bacaklarıma masaj sonrası esneme hareketleri yaptım ve ilk adımı atarak tekrar koşmayı denedim. Beynime karşı çıkan vucüdumun söz dinlediğini görünce koşu benim için yeniden başlamıştı. Vay be yeniden koşabiliyordum derken 200 metre geçti geçmedi ve bir baktım kı 4 saatte bitirmeyi hedefleyen grup yanımdan geçiyor. Yavrum ibrahim takıl peşlerine yoksa bu 7km bitmez dedim ve grubu bırakmadım. İlginç tesadüf ise yıllardır sosyal medya üzerinden arkadaş olduğumuz uzun koşucu Mahmut Yavuz 4 saatlik gruba liderlik ediyormuş. İlk yüzyüze tanışmamız da koşarak oldu. Son 2km beni zorlasada bitiş çizgi tam karşımdaydı. İşte oradaydım, bir başlangıcın bitişindeydim. İçinde her şeyin olduğu bir 42kmnin sonu. Zaman yavaşlamıştı. Adımlarımın bitiş çizgisine değişini izlerken tüm yaşadıklarım da hızlı bir şekilde gözümün önünden göz yaşlarıyla akıp gidiyordu. Tam 4 saatte bitirmiştim.

Bir daha maraton koşar mıyım? Bilmiyorum, gerek var mı :)

Bir daha dibe vurur muyum? Kesinlikle evet, her daim, her zaman.

Umarım her dibe vuruşun çıkışı böyle hızlı olur.