Bir Londra akşamında bisikletime atlamış insanların arasından yavaşça geçerek eve doğru pedallıyorum. Bir süre sonra bisikletimi çalmaya çalışacağını düşündüğüm bir kişi hızla yanıma geliyor ve bir anda çıkardığı bıçağı sırtımın ortasına saplayıp kaçmaya başlıyor. Adam hızla kaçarken ne olduğunu anlamaya çalışıyorum ve sırtüstü yere yığılıp kalıyorum. Olayı gören insanlar panik içerisinde başıma toplanmaya başlıyor. Lütfen polisi ve ambulansı arayın diye sesleniyorum. Ardından yaranın derinliğini anlamaya çalışıyorum. Bıçak ne kadar derine gitmişti, ne kadar kanamam vardı ve ne durumdaydım bilmiyorum. Hareket edemiyorum ve hiç bir şey hissetmiyorum. Yanıma gelen ilk kişiye sırtım nasıl diye soruyorum ve çok fazla kan kaybettiğimi yaranın derin olduğunu söylüyor. Sırt çantamın üzerine doğru uzanıyorum ve kan kaybını azaltması için baskı yapmaya çalışıyorum. O esnada birisi en fazla 6 dakikası var diyor. Yaram derin, çok kan kaybım var ve 6dk’da bana hiçbir yardımın ulaşmayacağını da biliyorum. Ne yapmalıyım düşünmeye çalışıyorum. Yanıma ilk gelen adamın sağ elini sağ elimle yakalayıp kendime doğru çekiyorum. Muhtemelen bu benim dünyadaki son anlarım. Erken öldüğüm için üzgün değilim, yeterince yaşadığımı düşünüyorum. Şu an ölüme bu kadar yakınken panik de değilim çünkü bugünün bir gün geleceğini biliyordum. Hayatıma giren her insana ve tüm sevdiklerime, aileme teşekkür ettiğimi iletmeni istiyorum. Kendi dünyamızda yol alırken yollarımız bir şekilde kesişti, karşılaştık ve güzel anılar biriktirdik. Şu kısacık hayatta benim hikayemde yer aldıkları için çok mutlu olduğumu onları çok sevdiğimi söylemeni istiyorum.  Daha fazla yaşam… derken etraf kararıyor, sesler kısılıyor ve o an geldi diyorum kendi kendime, yolculuk başladı diyorum. Adamın elini yavaşça bırakıyorum. Huzur içinde sonsuzluğa doğru yol alırken birden gözlerimi açıyorum ve kitabımı okurken uyuyakaldığımı fark ediyorum. 

Bu belki bir rüyaydı ancak dünyada son 6 dakikam olsaydı ve bir şeyler söylemem gerekseydi bunlara benzer şeyler söylerdim. Bu yüzden yüzümü bile yıkamadan rüyamı yazıya dökmek istedim :)

Yaşamın değerini bildiğimiz nice güzel günlere…